Την Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου, στις 8.30' μμ, θα γίνει η μηνιαία συνάντηση των μελών και των φίλων του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης.
... όπως πάντα στο CAFE BAZAAR, Παπαμάρκου 34, Πλατεία Άθωνος, τηλ 2310241817.
Σ' αυτήν την συνάντηση είναι προσκεκλημένοι για να μας παρουσιάσουν τη δουλειά τους δύο φωτογράφοι που ζουν εκτός Θεσσαλονίκης.
Ο Χαράλαμπος Κυδωνάκης θα μας κάνει παρουσιάση σε δύο μέρη :
Α : Venustreet : Μπορεί η γυναικεία ομορφιά να μην «καπελώσει» μια φωτογραφία?
Β : Συνοπτική παρουσίαση της φωτογραφικής δουλειάς του “dirtyharrry”
Τίτλος : έξι Γραμμές
Ο Γιώργος Γκιζάρης θα μας δείξει ένα μουσικό διαπόραμα των έξι ενοτήτων που απαρτίζουν τη φωτογραφική δουλειά του .
Έξι μουσικές ανταποκρίσεις στις εικόνες αυτές. 1. Στις χαμένες γειτονίες Στους άδειους δρόμους 2. Στην αποβάθρα 3. Πορτραίτα 4. Ταξιδεύοντας 5. Mes Hommes 6. Signore Θα ακολουθήσουν ερωτήσεις προς τους φωτογράφους σχετικά με τη δουλειά τους και συζήτηση.
Την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου, στις 8.30' μμ, έγινε η μηνιαία συνάντηση των μελών και των φίλων του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. ... όπως πάντα στο CAFE BAZAAR, Παπαμάρκου 34, Πλατεία Άθωνος, τηλ 2310241817. Σ' αυτήν την συνάντηση έγινε η παρουσίαση:
1. του παγκοσμίου φήμης φωτογράφου του πρακτορείου Magnum, Jacob Aue Sobol, με αφορμή το workshop που διοργανώνει το ΦΚΘ τον Ιούνιο του 2013 στο Λαύκο (Πήλιο). https://www.facebook.com/events/446671738701227/ 2. του νέου λογότυπου του ΦΚΘ από τον Κωνσταντίνο Φούντο. 3. των εκθέσεων του ΦΚΘ του 2012, όπως εμφανίζονται στο site www.fkth.gr και θα συζητηθεί η ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου πιο λειτουργικού και με μοντέρνα εμφάνιση site. Συζητήθηκαν επίσης: 1. η πρόοδος της προετοιμασίας της νέας έκθεσης "Cheap Photo - Φωτογραφία για όλους" (εγκαίνια 8/12/2012) https://www.facebook.com/events/296175983831063/ 2. το νέο πρόγραμμα μαθημάτων και workshop (αρχαρίων και προχωρημένων), που διοργανώνει το ΦΚΘ στη διάρκεια του 2013, αποκλειστικά για τα ταμειακώς ενημερωμένα μέλη του.
Στην συνάντηση συζητήσαμε μεταξύ άλλων και για τη διοργάνωση μαθημάτων (για την ακρίβεια θεματικών σεμιναρίων - εργαστηρίων) αρχαρίων και προχωρημένων, που θα μπορούν να παρακολουθήσουν δωρεάν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ μόνο τα ταμειακώς ενημερωμένα μέλη (για τους νέους φίλους που δεν το γνωρίζουν η ετήσια συνδρομή μέλους είναι 50 Ευρώ). Τα θεματικά σεμινάρια θα είναι μηνιαία (2 ή 3 τρίωρα ή τετράωρα ανά ενότητα) και θα γίνουν από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο (μπορεί και Μάιο) του 2013, ημέρα Σάββατο από τις 11πμ-3μμ, στο καφέ ΒΑΖΑΑΡ (εκτός εξαιρέσεων). Το πλήρες πρόγραμμα ετοιμάζεται πυρετωδώς και θα ανακοινωθεί (τουλάχιστον για τους 2 πρώτους μήνες) πριν τις γιορτές. Ενδεικτικά θα υπάρχουν οι εξής ενότητες: Για τον Ιανουάριο 2 τετράωρα αρχαρίων ( εισαγωγικά - χρήση φωτ. μηχανής - άλλα τεχνικά θέματα κλπ) Στην συνέχεια μια ενότητα με φωτογραφία στούντιο, μια ενότητα για το photoshop, μια ενότητα για Ιστορία Τέχνης και Αισθητική στη Φωτογραφία κλπ) Τα σεμινάρια θα κάνουν παλιά έμπειρα μέλη του ΦΚΘ, καθώς και προσκεκλημένοι επαγγελματίες φωτογράφοι.
Τη Δευτέρα 8 Οκτωβρίου, στις 8.30' μμ, θα γίνει η πρώτη για τη νέα σαιζόν φετινή μηνιαία συνάντηση των μελών και των φίλων του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης.
Θα γίνει η παρουσίαση των εκδηλώσεων που ήδη ξεκίνησαν, στο πλαίσιο της διοργάνωσης "Aspects of Balkan Photography. Νέα διαδρομή σε καιρούς κρίσης" Θεσσαλονίκη 2012”
Θα συζητηθούν:
η πρόοδος της προετοιμασίας των δράσεων του ΦΚΘ για το 2012
οι νέες προτάσεις για επόμενες παραγωγές στη διάρκεια του 2013
Στην συνέχεια θα γίνει παρουσίαση με άξονα το μνημειώδες λεύκωμα του Αμερικανού φωτογράφου και σκηνοθέτη Robert Frank"The Americans" (πρώτη έκδοση το 1959), με προβολή φωτογραφιών και βίντεο.
Την Παρασκευή 1 Ιουνίου, στις 8.30' μμ, ο φωτογράφος Χάρης Κακαρούχας θα παρουσιάσει σε μια ανοιχτή συνάντηση το έργο του, στα μέλη και τους φίλους του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης.
Η παρουσίαση θα περιλαμβάνει προβολή φωτογραφιών και θα ακολουθήσουν ερωτήσεις και συζήτηση.
Τέλος θα γίνει δημόσια προβολή πορτφόλιο μελών του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και θα γίνει μια προσπάθεια να γίνουν κατανοητά τα νοήματα και το βαθύτερο αίσθημα που υπάρχει στις φωτογραφίες του κάθε φωτογράφου.
... όπως πάντα στο CAFE BAZAAR, Παπαμάρκου 34, Πλατεία Άθωνος, τηλ 2310241817.
Portfolio review
“Ανακαλύπτοντας το προσωπικό μας βλέμμα”
Φωτογραφίζουμε αυτό που μας προκαλεί συγκίνηση. Αυτό που αναζητούμε είναι εκείνη η μυστήρια στιγμή όπου όλα έρχονται στη ‘θέση τους’. Για να συμβεί αυτό πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση ώστε να αναγνωρίσουμε αυτό που πραγματικά μας ‘μιλάει’. Έτσι λοιπόν η φωτογραφία συνδέεται με έναν ομφάλιο λώρο με τον δημιουργό της. Μπορούμε να πούμε ότι καθρεφτίζει την εσωτερική του αλήθεια τη στιγμή της φωτογράφησης. Και έτσι οφείλουμε να τη βλέπουμε. Όχι δηλαδή σαν ένα αντικείμενο εκεί έξω, ‘καλό η κακό’, αλλά σαν κάτι ‘αληθινό η ψεύτικο’ σε σχέση με την αλήθεια του δημιουργού του αλλά και τη δική μας ως θεατές.
Θα ξεκινήσουμε κοιτώντας τη δουλειά κάθε συμμετέχοντα. Και θα προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε τα νοήματα και το βαθύτερο αίσθημα που υπάρχει σε καθενός τις φωτογραφίες, σαν νήματα που είναι είδη εκεί και μπορεί να οδηγήσουν σε νέες κατευθύνσεις. Να κάνουμε ποιο ξεκάθαρα αυτά τα στοιχεία που συνθέτουν το ‘προσωπικό βλέμμα’, το οποίο δίνει μορφή στο καλλιτεχνικό έργο.
Aπευθύνεται σε όσους έχουν είδη φωτογραφικό έργο, αλλά και όσους αγαπούν την φωτογραφία, μια και θα μας βοηθήσει να εγκαταστήσουμε μια ουσιαστική σχέση με τη φωτογραφική εικόνα.
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε χαρτογραφία στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης, Θεωρία Χρώματος και Οπτική Αντίληψη στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης (M.Sc.) και φωτογραφία στο Πανεπιστήμιο του Derby (Ph.D) με τίτλο διατριβής ‘Προσωπογραφία: Εικονίζοντας τον Εαυτό’. Έχει ακόμα εκπαιδευτεί σε διάφορες πρακτικές art therapy στο (Voicing Institute και Puna Multiversity), όπως και σε άλλους τρόπους εναλλακτικής ψυχοθεραπείας (Freedom Institute).
Ως καλλιτέχνης έχει πραγματοποιήσει πλήθος ατομικών και ομαδικών εκθέσεων σε πολλές χώρες του κόσμου. Έχουν εκδοθεί δύο φωτογραφικά λευκώματα με φωτογραφίες του στην Ελλάδα και την Ευρώπη ( Στα μονοπάτια του χρόνου και Μετέωρος χρόνος - Κούβα)
Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία για το έργο του με κυριότερο το Βραβείο των Ευρωπαίων Εκδοτών 2003. Έργα του κρατούνται σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές.
Παραδίδει φωτογραφικά σεμινάρια σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.
www.hariskakarouhas.comhariskakarouhas@hotmail.com
Έγινε την Πέμπτη 5 Απριλίου η μηνιαία συνάντηση των μελών και των φίλων του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης.
Προβλήθηκε από το Youtube το εμβληματικό ντοκυμαντέρ "Las Hurdes (Tierra sin pan)"(Γη Χωρίς Ψωμί)(27'), που γύρισε το 1932 ο Luis Buñuel. Στη συνέχεια έγινε παρουσίαση από τον Γιάννη Φραγκούλη με θέμα: "ΤΟ ΜΟΝΤΑΖ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ" και ακολούθησε συζήτηση.
Τέλος συζητήθηκαν:
η πρόοδος της προετοιμασίας των δράσεων του ΦΚΘ για το 2012
οι νέες προτάσεις για επόμενες παραγωγές
... όπως πάντα στο CAFE BAZAAR, Παπαμάρκου 34, Πλατεία Άθωνος, τηλ 2310241817.
"Γη Χωρίς Ψωμί"
Μια περιοχή της Ισπανίας κοντά στη Salamanca είχε μείνει μακριά από κάθε έννοια προόδου και ευημερίας. Ο Bunuel άκουσε και διάβασε γι’ αυτήν και όταν την επισκέφθηκε αποφάσισε να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ. Το Las Hurdes είναι μια κοιλάδα με πενήντα χωριά που δεν ξέρουν τι θα πει ψωμί, που ζουν σε σπίτια χωρίς καμινάδες, που το καλοκαίρι τρέφονται μόνο με άγουρα κεράσια, που μετακινούνται χιλιόμετρα για να βρουν μια δουλειά ή για να θάψουν τους νεκρούς τους, που δεν τραγουδάνε ποτέ, που πεθαίνουν από δυσεντερίες ή από ελονοσία, που μαθαίνουν στο σχολείο ότι πρέπει να σέβονται την ιδιοκτησία, όταν οι ίδιοι δεν έχουν ιδιοκτησία και ζουν στην πιο έσχατη εξαθλίωση. Ο λόγος ο οποίος εκφέρεται από αόρατο ομιλητή είναι στεγνός και απλώς περιγραφικός, όπως θα συνέβαινε σε ένα επιστημονικό ντοκιμαντέρ. Η ταινία συνοδεύεται από την 4η συμφωνία του Brahms, μουσική ρομαντική, σε προφανή αντίθεση με το περιεχόμενο και την εικόνα.
Η ταινία προσέκρουσε στη στενομυαλιά της ισπανικής κυβέρνησης, η οποία είδε σ’ αυτήν μια προσβολή για την Ισπανία και την απαγόρευσε. Χρηματοδότης του εγχειρήματος ήταν ένας φίλος του Bunuel, καθηγητής σχεδίου, ο οποίος του είχε πει πως αν κερδίσει το λαχείο, θα του δώσει χρήματα να κάνει μια ταινία. Όταν το κέρδισε, κράτησε το λόγο του, δίνοντας την ευκαιρία στον Bunuel να γυρίσει την τρίτη μόλις ταινία του (μετά τον Ανδαλουσιανό σκύλο και τη Χρυσή εποχή), αποτυπώνοντας πάνω στο φιλμ πάνω απο 27 λεπτά ανθρωπογεωγραφίας του απόλυτου περιθωρίου.
Αιμομιξία, δυστυχία, χάσμα ανάμεσα στην εκκλησία και την εκπαίδευση από τη μία και τον κόσμο από την άλλη. Οι εκκλησίες το μόνο ίχνος πολιτισμού, τα όσα μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο σε καμία σχέση με την πραγματικότητα γύρω τους. Και δημιουργεί τριπλό σοκ η ταινία: με την εικόνα της φτώχειας, ασιτίας, αρρώστιας, με το ξερό ρεαλιστικό σχόλιο της (ο ήχος γράφτηκε το 1937) και με τη μουσική του Brahms.
ΤΟ ΜΟΝΤΑΖ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Μια ταινία μπορεί να μας διδάξει για το πώς μπορούμε να οργανώσουμε ένα οπτικοακουστικό θέαμα; Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση θα μπορούσε να δοθεί όταν δεχτούμε ότι κάθε οπτικοακουστικό θέαμα ξεκινά από μια αφηγηματική δομή της οποίας ο λόγος θέλουμε να εκφέρεται με οπτικοακουστικό τρόπο. Ξεχνάμε λοιπόν το γραπτό ή προφορικό λόγο και βουτάμε στον εικονικό λόγο όπου οι εικόνες έχουν τον πρώτο λόγο, θεμελιώνουν τη δική τους γραμματική και το δικό τους συντακτικό. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με το μοντάζ.
Θα πρέπει να πούμε ότι το μοντάζ έχει θεωρητικοποιηθεί από τον Αϊζενστάιν, στη μορφή του όπως το ξέρουμε σήμερα, στον κινηματογράφο. Πιο μπροστά όμως ο Κουλέσοφ και ο Βερτόφ είχαν εκφράσει τις δικές τους απόψεις για τα δύο διαφορετικά είδη αφηγηματικής δομής: η πρώτη είναι αυτή που θέλει ο δημιουργός μιας ταινίας να προτείνει μια συγκεκριμένη αφηγηματική δομή στο κοινό, δομημένη μέσα από συγκεκριμένα κοψίματα και συνθέσεις, η δεύτερη βλέπει ένα αφηγηματικό έργο σα μια ενιαία αφήγηση που δομείται βιωματικά και σαν τέτοια προτείνεται στο κοινό. Η πρώτη είναι η θεωρία του Κουλέσοφ, η οποία ήταν η πρώτη ύλη για την επεξεργασία που μας οδήγησε στη θεωρητική πρόταση του Αϊζενστάιν για τα πέντε διαφορετικά είδη του μοντάζ.
Η αρχαία ελληνική δραματουργία θέλει, σύμφωνα με το «Περί ποιητικής», του Αριστοτέλη, να παρομοιάζει ένα αφηγηματικό έργο με ένα ζώο. Ο θεατής θα πρέπει να είναι ικανός να βλέπει το μέρος και το όλο του. Σε αυτό ακριβώς το σημείο βλέπουμε την έννοια του μοντάζ. Κατά συνέπεια, ο τρόπος σύνδεσης διάφορων -και σχετικά αυτόνομων- αφηγηματικών στοιχείων δεν ήταν άγνωστος στον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Κατά πάσα πιθανότητα, το ίδιο ίσχυε και για τον υπόλοιπο κόσμο που, είτε με τις τελετές είτε με το θέατρο, προσπαθούσε να παραστήσει, δηλαδή να αναγεννήσει την πραγματικότητα είτε για ψυχοθεραπευτικούς είτε για θρησκευτικούς λόγους.
Επιστρέφουμε στον κινηματογράφο. Για να ερευνήσουμε το θέμα αυτό με τον πιο παραγωγικό τρόπο, θα πρέπει να σημειώσουμε δύο θέματα: Το πρώτο είναι ότι η κινηματογραφική αφήγηση, στην κλασική της μορφή, προσπαθεί να αναπαραστήσει την πραγματικότητα, με οποιοδήποτε τρόπο. Το δεύτερο είναι ότι αυτή η αφήγηση αρθρώνεται αποκλειστικά και μόνο με το μοντάζ, το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο από παρόμοιες μικροδομές της αφήγησης όπως τα σημεία στίξης του γραπτού ή του προφορικού λόγου.
Για να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε τη θεωρία του μοντάζ, όπως εμφανίζεται στον κινηματογράφο, στον αφηγηματικό λόγο της φωτογραφίας και για να κάνουμε πιο εύκολη αυτή την παρομοίωση, θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι μια σεκάνς μπορεί να γίνει κατανοητή όταν έχουμε το πρώτο και το τελευταίο καρέ της. Το παράδειγμα που επιβεβαιώνει αυτή τη θεωρία είναι η ταινία του Αϊζενστάιν, «Το λιβάδι του Μπεζίν», το οποίο ο δημιουργός του αναγκάστηκε να κρύψει σε ένα μεταλλικό κουτί, όταν έφυγε κυνηγημένος από το Στάλιν. Αργότερα, όταν επέστρεψε στην Σοβιετική Ένωση, βρέθηκε αυτό το κουτί και η αφήγηση της ταινίας έγινε κατανοητή, από αυτά τα στοιχεία που βρέθηκαν.
Αν λοιπόν θεωρήσουμε ότι δύο φωτογραφίες είναι ότι απέμεινε από μια κινηματογραφική σεκάνς, τότε θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε τη θεωρία του μοντάζ, είτε την εκδοχή του Αϊζενστάιν είτε αυτή του Βερτόφ. Έτσι θα έχουμε μια ολοκληρωμένη αφήγηση που θα αναπαριστά ένα κομμάτι της πραγματικότητας. Αν ασχοληθούμε με τη θεωρία του Αϊζενστάιν, τότε θα διακρίνουμε πέντε διαφορετικά είδη μοντάζ: το μετρικό, το ρυθμικό, το τονικό, το υπερτονικό και το διανοητικό ή ιδεολογικό. Το κάθε ένα από αυτά τα είδη θεμελιώνει ένα διαφορετικό είδος αφήγησης. Σε μια ολοκληρωμένη όμως αφήγηση μπορούμε να βρούμε ένα συνδυασμό αυτών των ειδών για να έχουμε μια καλύτερη απόδοση αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα.
Με αυτή την έννοια η σειρά που βάζουμε τη μια φωτογραφία πίσω από την άλλη δεν μπορεί παρά να είναι αυστηρά μελετημένη. Στο τέλος ο θεατής θα έχει σχηματίσει μια δομή που θα έχει να κάνει με αυτή την άποψη του πραγματικού κόσμου που ο δημιουργός του προτείνει. Ουσιαστικά διαβάζει αυτό το φωτογραφικό έργο, από παθητικός δέκτης μηνυμάτων έχει γίνει δημιουργικός αναμεταδότης του. Θα ήταν λοιπόν σκόπιμο να δούμε αυτή τη συνδεσμολογία που προτείνεται από τους θεωρητικούς της αφήγησης, του μοντάζ, όπως ισχύει και στις άλλες αναπαραστατικές τέχνες.
Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε αυτή τη θεωρία ως εξής: Το μετρικό μοντάζ απλά συνδέει δύο διαφορετικά αφηγηματικά κομμάτια μεταξύ τους. Το ρυθμικό δημιουργεί ρυθμό για να αποδοθεί η δράση και να «ζωντανέψει» η αφήγηση. Το τονικό δομεί αυτόν τον τόνο που εξάπτει τη φαντασία μας και αιχμαλωτίζει το βλέμμα μας στην οθόνη. Το υπερτονικό δημιουργεί αυτό τον υπερτόνο που κεντρίζει το νευρικό σύστημα, δημιουργεί εντάσεις, την εντύπωση ότι κάτι θα συμβεί, την αναμονή και την αγωνία, όπως, για παράδειγμα, στα θρίλερ. Με έναν παρόμοιο τρόπο το διανοητικό ή ιδεολογικό μοντάζ δημιουργεί από δύο εντελώς διαφορετικές σεκάνς, με την απλή παράθεσή κομματιών της μιας μέσα στην άλλη, μια νέα ιδέα, η οποία με άμεσο τρόπο δεν εκφράζεται από το δημιουργό της ταινίας, αλλά από τον ίδιο το θεατή, μέσα από το ασυνείδητό του.
Με ανάλογο τρόπο θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε έναν αφηγηματικό κόσμο σε μια έκθεση φωτογραφιών, σε μια προβολή σλάιντς, σε μια προβολή από προτζέκτορα ή σε μια προβολή εικόνων που θα συνδυάζεται με μια σωματική δράση. Η αφήγησή μας θα είναι στοχευόμενη και η αναπαράσταση της πραγματικότητας που προτείνουμε θα έχει νόημα αφού θα δημιουργήσει ένα μετακείμενο, αυτό το λόγο που θα έχουμε από τους θεατές μετά το τέλος αυτού του θεάματος. Αυτός είναι ο λόγος που αξίζει να συζητήσουμε τη θεωρία του μοντάζ με λεπτομέρειες στη φωτογραφική δημιουργία και να την εφαρμόσουμε στη δουλειά μας.
Την Πέμπτη 15 Μαρτίου, στις 8.30' μμ, θα γίνει η επόμενη μηνιαία συνάντηση των μελών και των φίλων του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης.
Θα συζητηθούν: η πρόοδος της προετοιμασίας των δράσεων του ΦΚΘ για το 2012 η αναγγελία των εκδηλώσεων “Aspects of Balkan Photography” οι νέες προτάσεις για επόμενες παραγωγές
Στην συνέχεια θα γίνει παρουσίαση με θέμα: "Προσωπική Φωτογραφία" με προβολή φωτογραφιών. Μετά την πετυχημένη πρώτη προβολή πριν από δύο χρόνια, η ταινία για τον παγκοσμίου φήμης Σουηδό Φωτογράφο Anders Petersen ξαναπροβάλλεται τώρα με ελληνικούς υπότιτλους. Ο φωτογραφος μιλά για τον εαυτό του, για τους φίλους του (Νan Goldin, Josef Sobol, Araki), τι είναι "Red Line", για την "ταυτότητα", την "προσέγγηση", κ.λ.π. Διάρκεια 90 λεπτά. Θα ακολουθήσει συζήτηση.
... όπως πάντα στο CAFE BAZAAR, Παπαμάρκου 34, Πλατεία Άθωνος, τηλ 2310241817.
(Στο βίντεο που ακολουθεί παρουσιάζονται οι φωτογράφοι: Antoine d' Agata, Diana Arbus, Gihan Tubbeh, Nan Goldin, Jacob Aue Sobol, Δημήτρης Τριανταφύλλου)
Personal photography Έxει οπαδούς και φίλους σε όλα τα μερη του κόσμου, διαμορφώθηκε σαν ρεύμα όμως στην Ευρώπη τα τελευταία είκοσι χρόνια, αγκαλιάζοντας ένα μεγάλο αριθμό φωτογραφων πρώτη γραμμής.Δεν είναι ούτε "φωτογραφια πολέμου", ούτε "Φωτογραφία δρόμου" , ούτε "φωτορεπορτάζ". Προυποθέτει πίστη και σταθερότητα σ΄αυτό που κάνουν και συνειδητή επιλογή θεμάτων. Προσφιλή τους θέματα ο έρωτας, η μοναξιά, η συνυπαρξη. Επιδιώκουν πάντα να είναι σε επαφή με το θέμα τους, με αποτέλεσμα πολλοί απ' αυτούς να ζουν ακραίες καταστάσεις, κινούμενοι ενίοτε στα όρια και στην κόψη του ξυραφιού. Αποτέλεσμα αυτού ο κόσμος τους να είναι σκοτεινός, πολύπλοκος με ελάχιστα περιθώρια χαράς. Diana Arbus, Nan Goldin, Antoine D' Agata είναι μερικά από τα πρώτα ονόματα και τους ακολουθούν μια σειρά νέων κα ελπιδοφόρων φωτογράφων σε όλο τον κόσμο.
ANDERS PETERSEN Ευθύς, ντροπαλός, διακριτικός όταν χρειάζεται, αλλά έχοντας πάντα αυτός το πάνω χέρι, χωρίς να δείχνει κανένα σεβασμό την στιγμή της φωτογράφισης αλλά και σκοτεινός και βίαιος. Δεν κρύβει αυτό που θέλει από την πρώτη στιγμή, ξέρει να το ζητά και να το παίρνει.
Να τι λέει γι αυτόν η διευθύντρια της gallery VU’ στο Παρίσι, κ. Gilou Le Gruiec . «Ο Αnders, διαλέγει πάντα θέματα που έχουν να κάνουν με τον ανθρώπινο μικρόκοσμο, όπως ένα καφέ, ψυχιατρική κλινική, φυλακή, χώρους δηλαδή που υπάρχει έντονη συγκινησιακή φόρτιση. Οι φωτογραφίες του, δίνουν ψυχή στην ανθρωπότητα, έτσι που ξεχνάμε το καδράρισμα…..»
Ο Anders Petersen, γεννημένος το 1944 στην Στοκχόλμη, έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια. Η φωτογραφική του σταδιοδρομία, ξεκινά το 1967-70, στο Αμβούργο, οπου φωτογράφισε τους θαμώνες του café Lehmitz.(1978) O πρώτος του κατάλογος ήταν το Grona Lund (1973), φωτογραφίες που τράβηξε σε ένα πάρκο όπου πήγαιναν να χορέψουν οι κάτοικοι της Στοκχόλμης, ακολούθησαν το «Prison» (1984), «Venice» (1991), «Mental Hospital»(1995) κ.α.Το 2003-04 έγινε τακτικός καθηγητής Φωτογραφίας στην Σχολή Φωτογραφίας και Κινηματογράφου του Πανεπιστημίου Goteborg.
Εκφραστής και εκπρόσωπος του είδους που ονομάζουμε προσωπική φωτογραφία, αυτός, που θεώρει κοντινούς του φίλους μεταξύ άλλων τον Ch. Stromholm (τον οποίο θεωρεί και δάσκαλό του), τον Αntoine D’ Agata, την Nan Goldin, καθιερώθηκε στην φωτογραφική σκηνή της Ευρώπης μετά το 2000.To 2003, ανακηρύχτηκε στην Αρλ, «Photographer of the year».Την χρονιά 2002, το κέντρο Πομπιντού, αγόρασε τις πενήντα επτά αριθμημένες φωτογραφίες από την σειρά «Close Distance».Το 2009, ο κατάλογος «From back Home», των JH Engstrom-A. Petersen ανακηρύχτηκε το βιβλίο της χρονιάς στην Αρλ και την Σουηδία.
Σίγουρα υπάρχει συνέχεια από το «Grona Lund» και το «Café Lehmitz» μέχρι σήμερα. Να πως συνεχίζει η διευθύντρια της gallery VU’: «Οσο περνούν τα χρόνια χωρίς αμφιβολία, εξ αιτίας του βάρους της εμπειρίας του, η δουλειά του Anders σκοτεινιάζει. Οι εικόνες του παραπέμπουν σ ένα κόσμο πιο ταραγμένο, με εντάσεις, όπου ανάλαφρες καταστάσεις, καταλήγουν να γίνουν βαριές και τα χαμόγελα σπάνια. Ακόμη και οι φωτογραφίες του, με καθημερινά αντικείμενα, που θα μπορούσαν να γίνουν πηγή έμπνευσης, για την δαυλιά του δεν έχουν τίποτα το γαλήνιο. Ο Anders τόνισε την αντίθεση, την σύγκρουση…..» Όπως εξομολογείται ο ίδιος στο video-film σε σκηνοθεσία του Σταύρου Δαγτζιδη σε παραγωγή Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης «….αυτό που κάνω είναι να φωτογραφίζω αναμνήσεις, όπου κι αν βρίσκομαι και δεν ενδιαφέρομαι γι εξωτικά μέρη….αυτός είναι ο δικός μου τρόπος. Δεν λέω ότι είναι ο καλύτερος, αλλά είναι ένας τρόπος….ίσως είναι λίγο υπερβολικός..» και συνεχίζει «δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις, όταν μεγαλώνεις και έχεις συνηθίσει να κάνεις κάτι με έναν συγκεκριμένο τρόπο……δεν έχω πολλές επιλογές, γιατί έχω συνηθίσει να φωτογραφίζω και η φωτογράφιση είναι μέρος της ταυτότητάς μου και πιθανόν να μη ξέρω να κάνω κάτι άλλο καλύτερα….»
Ο Anders Petersen διαθέτει σκοτεινό θάλαμο στην Στοκχόλμη, ενώ κινείται ακούραστα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα δίνοντας workshops.Στην Ελλάδα είναι γνωστός από τα εργαστήρια που έκανε στην Θάσο (2003), στην Καβάλα (2007), στην Θεσσαλονικη (2009).
Έγινε με μεγάλη επιτυχία το workshop με τον γνωστό Άγγλο φωτογράφο Paul Wenham-Clarke,στο καφέ BAZAAR, Παπαμάρκου 34, Πλατεία Άθωνος, που διοργάνωσε για τα μέλη και τους φίλους του το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει workshop, διάλεξη και portfolio reviews, όλα στα Αγγλικά χωρίς μετάφραση και είναι ανοικτά στο κοινό και δωρεάν. Στο workshop και στα portfolio reviews οι θέσεις ήταν περιορισμένες και κρατήθηκε σειρά προτεραιότητας, με εξαίρεση τα μέλη του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης.
Workshop για το φωτισμό λήψης πορτρέτου : Πορτρέτα σε φυσικούς χώρους (Κυριακή 12/2/2012 11.00'πμ -4.00'μμ) Κάνοντας χρήση του φυσικού φωτισμού και απλών φορητών φλας, ο φωτογράφος έδειξε πώς μπορούμε να εκμεταλευτούμε στο έπακρο έναν εκτός στούντιο χώρο φωτογράφησης και να δημιουργήσουμε ατμοσφαιρικές εικόνες με ξεχωριστό φωτισμό.
Portfolio Reviews (Δευτέρα 13/2/2012 5.00' - 8.00'μμ) Ο Paul Wenham-Clarke κάνει προσωπικά portfolio reviews σε φωτογράφους, προσφέροντας υποστήριξη και συμβουλές για το πώς θα προχωρήσουν παρά πέρα τη δουλειά τους.
Διάλεξη με θέμα: "Δώστε κατεύθυνση στην καριέρα σας, κάνοντας χρήση των προσωπικών σας project". (Δευτέρα 13/2/2012 8.30'μμ) Ο φωτογράφος μας περιγράφει πώς, μέσα από τα προσωπικά του project, έχει δώσει άλλη κατεύθυνση στην καριέρα του και μ' αυτό τον τρόπο κατάφερε μεγαλύτερη προσωπική ολοκλήρωση στη δουλειά του. Επίσεις μας λέει πώς ένα project παίρνει μορφή από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι την έκθεση, συμπεριλαμβανόμενης και της εξεύρεσης χορηγών.
Βιογραφικό Ο Paul Wenham-Clarke ασχολείται 20 χρόνια με την εμπορική και τη διαφημιστική φωτογραφία και τα τελευταία έξι χρόνια έχει γίνει ευρύτερα γνωστόςhttp://www.blogger.com/img/blank.gif για την εργασία του πάνω στο πορτρέτο. Η έκθεσή του "When Lives Collide", έθεσε σε συζήτηση το θέμα της οδικής ασφάλειας και συζητήθηκε πολύ στα μέσα ενημέρωσης. Η έκθεση περιόδευσε στην Αγγλία και ήρθε και στην Ελλάδα το 2010. Η πιο πρόσφατη δουλειά του "Hard Times", πού έγινε για μια Αγγλική φιλανθρωπική οργάνωση για του άστεγους, κέρδισε το Χρυσό Βραβείο της Ένωσης Φωτογράφων για το 2010. Την έκθεση, που έγινε στο κέντρο του Λονδίνου, την είδαν 100.000 επισκέπτες. http://www.wenhamclarke.com/
Η παρακολούθηση της διάλεξης είναι ελεύθερη χωρίς κράτηση.
.... την Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012 στις 20:00' στο Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης, Λεωφόρος Στρατού 2Α, στα πλαίσια της έκθεσης «Είμαστε όλοι θυμωμένοι (Έρημη χώρα - ΚΡΙΣΗ-μοι καιροί)», παραγωγής του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, που θα λειτουργεί στη Γκαλερί του Ινστιτούτου μέχρι το τέλος του μήνα.
Η παρουσίαση γίνεται με αφορμή την έκθεσή της “Party’s over-Starts over (Το γλέντι τελείωσε-Το γλέντι ξαναρχίζει)”, που παρουσιάζεται έως τις 9 Μαρτίου στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, στην Αποθήκη Β1 στο Λιμάνι.
Η χρήση πολλαπλών μέσων στο μέχρι τώρα έργο της Λυδίας Δαμπασίνα (ζωγραφική, κατασκευές, εγκαταστάσεις, φωτογραφία, προβολές εικόνων), το μέγεθος και η αυστηρότητα των εικόνων, η επιλογή των θεμάτων καθώς και η συνύπαρξη εικόνας-κειμένου συνιστούν βασικά χαρακτηριστικά του έργου της.
Για περισσότερες πληροφορίες: Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης : τηλ. 2310821231, www.ift.gr Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης
