Adela Fernandez

Η Δευτέρα 31 Μαΐου, στις 20.30' ήταν μια βραδιά αφιερωμένη στην ADELA FERNANDEZ (MEXICO), που μας τίμησε με την παρουσία της.
... ως συνήθως στο CAFE BAZAAR,Παπαμάρκου 34, Πλατεία Άθωνος, τηλ 2310241817

"Το πεπρωμένο είναι κάτι που το ονειρεύεσαι;
Ή είναι το όνειρο που μετατρέπεται σε πεπρωμένο;"


Η ADELA FERNÁNDEZ γεννήθηκε στο Mexico City του Mexico το 1942. Έχει σηνοθετήσει πρωτοποριακές ταινίες μικρού μήκους και έχει συγγράψει πολλά θεατρικά έργα. Οι δημοσιεύσεις της άπτονται πολλών διαφορετικών πεδίων όπως ανθρωπολογία, ιστορία και λαική τέχνη και πάντα επικεντρώνονται στον ενθουσιασμό της με την ανθρώπινη επαφή. Τα λογοτεχνικά της κείμενα έχουν να κάνουν με το μαγικό, τις περιπέτειες της ψυχής και τον σουρεαλισμό. Η Adela είναι κόρη του Emilio "El Indio" Fernández κατά γενική ομολογία του μεγαλίτερου και διασημότερου Μεξικανού σκηνοθέτη.

Στο Coyoacán, την Adelita, την κόρη του Emilio “Indio” Fernández, την αποκαλούσαν“το φυλακισμένο κοριτσάκι”. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια ζώντας από κοντά τα περίφημα πάρτι του πατέρα της, όπου συμμετείχε όλη η αφρόκρεμα της Μεξικάνικης διανόησης της εποχής. Όταν όμως έσβηναν τα φώτα και ο Indio έφευγε εκτός για να γυρίσει κάποια από τις ταινίες του, η μικρή Adela έμενε μόνη, φυλακισμένη στο κάστρο του πατέρα της, περιτριγυρισμένοι από υπηρέτες. Ήταν τόσο πολλά αυτά που γέννησε η φαντασία της μέσα στη μοναξιά της παιδικής της ηλικίας, άκουσε τόσο πολλές ιστορίες από τις παραμάνες της, ήταν τόσες οι αποκαλύψεις που είχε σαν αρχαιολόγος και ανθρωπολόγος, που δεν θα πρέπει να μας εκπλήσει το γεγονός ότι στα διηγήματά της μπλέκει τόσο τέλεια το φανταστικό με το ρεαλισμό.

Η Adela Fernández δίνει τον ορισμό των διηγημάτων της
“Ορίζω το διήγημα ως ένα σύνολο από ιδέες, εικόνες, εμπειρίες και μύθους που συνδυάζονται στο υποσυνείδητο και φανερώνουν ένα είδος πραγματικότητας: τη λογοτεχνία.
Ένα διήγημα, τουλάχιστον ένα δικό μου διήγημα, είναι σαν ένα όνειρο που δραπετεύει από τον κόσμο των ονείρων και, κατακερματισμένο και δια της πλαγίας οδού, εγκαθίσταται στη συνειδητή πραγματικότητα, στην καθημερινότητα, φέρνοντας αποτελέσματα στο πεδίο του συναισθήματος και της σκέψης. Η λογοτεχνική διεργασία συνίσταται στο να παγιδεύει όλα εκείνα τα καθοριστικά και ερεθιστικά αποσπάσματα, να τους δίνει σώμα και υπόσταση μέχρι να καταφέρουν να πουν την ιστορία τους σα να πρόκειται για ένα πραγματικό σπουδαίο γεγονός.”

Η ζωή υπήρξε σκληρή μαζί της όταν στη συνέχεια έχασε τη μοναχοκόρη της Atenea, μισή Ελληνίδα, πριν καλά καλά κλείσει τα τριάντα. Είναι όμως από τους ανθρώπους που δεν το βάζουν κάτω και έτσι μετέτρεψε την απέραντη θλίψη της σε τέχνη.

Ο Gabriel García Márquez έγραψε για τα διηγήματά της: "Κείμενα μεγαλειώδη, που με έχουν αποπλανήσει και δε λένε να σβηστούν από τη μνήμη μου, από την πολύ σοβαρή, πολύ λυπημένη και σκοτεινή Adela Fernández, τη νέα διηγηματογράφο που μας εκπλήσει".

Έτσι παραμένει μέχρι και σήμερα, για όσους έχουν την τύχη να την γνωρίζουν από κοντά. Μια γλυκειά, διαρκώς θλιμένη φιγούρα, μια ανοικτή αγκαλιά, "μια μαμά-κλώσσα" όπως της αρέσει να χαρακτηρίζει χαριτωμένα τον εαυτό της...


Διαβάστηκαν αποσπάσματα από το τελευταίο βιβλίο της, ATENEA,
(εκδόσεις ALIENTO), που έχει την ιδιομορφία να είναι γραμμένο ταυτόχρονα στα Ισπανικά (στις αριστερές σελίδες) και στα Ελληνικά (στις δεξιές, σε μετάφραση Δημήτρη Γιαννίση.

Η εικαστικός Σοφία Κυριακάκη μίλησε για την Adela Fernández και βοήθησε στις μεταφράσεις.

Τέλος προβλήθηκε slide show του Βασίλη Καρκατσέλη με εικόνες από το σπίτι της Adela και την τελευταία του επίσκεψη στην Πόλη του Μεξικού.

Reymond Depardon

Τη Δευτέρα 10 Μαΐου έγινε προβολή από το YouTube της εικοσάλεπτης ταινίας με θέμα τα contacts του φωτογράφου Reymond Depardon.

Η ιδέα του William Klein για τα contacts των φωτογράφων είναι γεγονός.
O Reymond Depardon, μιλά καταιγιστικά και αγχώδικα. Δεν είναι τυχαίο ότι διάλεξε contacts από την φωτογράφηση που έκανε πριν από χρόνια σε ένα ψυχιατρείο, έξω από την Βενετία. Στα ασπρόμαυρα αυτά contacts, η μια φωτογραφία διαδέχεται την άλλη γεμάτη πόνο, άγχος και αγωνία.

O Raymond Depardon, είναι Φωτογράφος, δημοσιογράφος και filmmaker. Έχει γυρίσει πάνω από είκοσι ταινίες, είναι συνιδρυτής του πρακτορείου GAMMA (1974), και μόνιμο μέλος του πρακτορείου MAGNUM (1979). Έχει πάρα πολλές εκθέσεις στο ενεργητικό του και Pulitzer Prize, για την φωτοδημοσιογραφική δουλειά που έκανε στο Chad.

Οπαδός της προσωπικής φωτογραφίας. Δεν διστάζει καθόλου ως προς την επιλογή του υλικού του. Στρατευμένος ο ίδιος, κινείται σε όλα τα πλάτη της γης, για να φέρει στην επιφάνεια τις προσωπικές του αγωνίες. Το κάδρο στην αρχή τον απασχολεί πάρα πολύ. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τα συγκεκριμένα contacts του φωτογράφου. Ξεχνά εντελώς το κάδρο και αναζητά το προσωπικό στοιχείο. Είναι χαρακτηριστική η τελευταία φωτογραφία των contacts, εκεί όπου ο φωτογραφούμενος κρύβεται. Μία φωτογραφία σκόπιμα επιλεγμένη για τα ερωτηματικά που βάζει.
«Ο άνθρωπος», λέει σε κάποιο σημείο, «δεν θέλει να κοιτάζει τον πόνο των άλλων ανθρώπων, εκτός αν είναι δικός του».
Ζητήματα όπως ποιος είναι «ταξιδευτής», «μπανιστιρτζής», ποιος είναι «θύμα», και «θύτης», η «καλλιτέχνης», αλλά και απόκληρος, περιθωριακός και μη προνομιούχος, είναι μερικές από τις εμμονές του.

"Μια μέρα έκπληκτος διαπίστωσα ότι δεν ένιωθα καμιά συγκίνηση τραβώντας τις φωτογραφίες μου. Δεν είχα πια τον αρχικό πυρετό, την απόσταση από το ντεκόρ. Άρχι­σα να πλησιάζω υπερβολικά, να προσέχω τις λήψεις μου, να διαλέγω το καδράρισμά μου, να περιμένω το ανδρα­γάθημα μιας καλής εικόνας. Είχα γίνει υπερβολικά διαυ­γής. Δεν φοβόμουν πια τους τρελούς. Σταμάτησα αμέσως, γύρισα στο Παρίσι και δεν φωτο­γράφησα ξανά στο San Clemente."
Raymond Depardon

Επισκεφθείτε
http://www.documenda.gr/site.php?&PHPSESSID=e2c709a1fde0a264a52b00e4c5d068dc&file=interview_view.xml&id=4
http://www.telegraph.co.uk/travel/picturegalleries/7658372/Raymond-Depardons-Cities.html

Nan Goldin

Την Τετάρτη 14 Απριλίου έγινε προβολή από το YouTube εικοσάλεπτης ταινίας με θέμα (και για τα) contacts από φωτογραφίες της αμερικανίδας φωτογράφου Ναν Γκόλντιν. Ακολούθησε συζήτηση για το είδος φωτογραφίας που πρεσβεύει η φωτογράφος.

H Nan Goldin γεννήθηκε στην Ουάσινγκτον και ξεκίνησε να φωτογραφίζει πολύ μικρή, μετά την αυτοκτονία της αδερφής της, για να διατηρήσει τις αναμνήσεις της. Έγινε γνωστή στις δεκαετίες του '70 και του '80, όταν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και ξεκίνησε τη σειρά φωτογραφιών με τους φίλους της και την "άγρια" ζωή τους. Τα έργα αυτά συμπεριλήφθηκαν στη γνωστή προβολή "The Ballad of Sexual Dependency". Από τα τέλη της δεκαετίας του '80 άρχισε να εκθέτει και εκτός της Αμερικής και συνέχισε να προκαλεί αίσθηση μέσα από τις αυτοπροσωπογραφίες της. Όσο οικεία και αν φαίνεται σήμερα η ρεαλιστική ματιά της
Nan Goldin, υπήρξε η πρώτη που την ασπάστηκε δημιουργώντας μία ολόκληρη σχολή και πλέον θεωρείται από τις ηγετικές φωτογράφους της εποχής μας και ιδιαιτέρως γνωστή στο ευρύ κοινό.

Η καλλιτέχνις έχει συνεργαστεί με πολύ σημαντικές γκαλερί σε όλον τον κόσμο, ενώ αναδρομικές της εκθέσεις έχουν φιλοξενηθεί στα πιο γνωστά Μουσεία όπως: Whitney Museum of American Art(Νέα Υόρκη), Pompidou(Παρίσι), Reina Sofia(Μαδρίτη) κ.ά.

Anders Petersen

Τη Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010 έγινε η πρώτη προβολή της ταινίας παραγωγής του Φ.Κ.Θ. για τον διεθνούς φήμης Σουηδό Φωτογράφο Anders Petersen, διάρκειας 90', σε σκηνοθεσία Σταύρου Δαγτζίδη.
O φωτογράφος μιλά για τους φίλους του, αλλα και οι φίλοι του μιλούν γι αυτόν, μιλά για τη «red line», «heart and stomach», «identity», «form-light-humanity», τις εμμονές του, την αποφασιστική στιγμή κ.α.
Ακολούθησε συζήτηση.

ANDERS PETERSEN
Ευθύς, ντροπαλός, διακριτικός όταν χρειάζεται, αλλά έχοντας πάντα αυτός το πάνω χέρι, χωρίς να δείχνει κανένα σεβασμό την στιγμή της φωτογράφισης αλλά και σκοτεινός και βίαιος. Δεν κρύβει αυτό που θέλει από την πρώτη στιγμή, ξέρει να το ζητά και να το παίρνει.

Να τι λέει γι αυτόν η διευθύντρια της gallery VU’ στο Παρίσι, κ. Gilou Le Gruiec . «Ο Αnders, διαλέγει πάντα θέματα που έχουν να κάνουν με τον ανθρώπινο μικρόκοσμο, όπως ένα καφέ, ψυχιατρική κλινική, φυλακή, χώρους δηλαδή που υπάρχει έντονη συγκινησιακή φόρτιση. Οι φωτογραφίες του, δίνουν ψυχή στην ανθρωπότητα, έτσι που ξεχνάμε το καδράρισμα…..»

Ο Anders Petersen, γεννημένος το 1944 στην Στοκχόλμη, έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια. Η φωτογραφική του σταδιοδρομία, ξεκινά το 1967-70, στο Αμβούργο, οπου φωτογράφισε τους θαμώνες του café Lehmitz.(1978)
O πρώτος του κατάλογος ήταν το Grona Lund (1973), φωτογραφίες που τράβηξε σε ένα πάρκο όπου πήγαιναν να χορέψουν οι κάτοικοι της Στοκχόλμης, ακολούθησαν το «Prison» (1984), «Venice» (1991), «Mental Hospital»(1995) κ.α.Το 2003-04
έγινε τακτικός καθηγητής Φωτογραφίας στην Σχολή Φωτογραφίας και Κινηματογράφου του Πανεπιστημίου Goteborg.

Εκφραστής και εκπρόσωπος του είδους που ονομάζουμε προσωπική φωτογραφία, αυτός, που θεώρει κοντινούς του φίλους μεταξύ άλλων τον Ch. Stromholm (τον οποίο θεωρεί και δάσκαλό του), τον Αntoine D’ Agata, την Nan Goldin, καθιερώθηκε στην φωτογραφική σκηνή της Ευρώπης μετά το 2000.To 2003, ανακηρύχτηκε στην Αρλ, «Photographer of the year».Την χρονιά 2002, το κέντρο Πομπιντού, αγόρασε τις πενήντα επτά αριθμημένες φωτογραφίες από την σειρά «Close Distance».Το 2009, ο κατάλογος «From back Home», των JH Engstrom-A. Petersen ανακηρύχτηκε το βιβλίο της χρονιάς στην Αρλ και την Σουηδία.

Σίγουρα υπάρχει συνέχεια από το «Grona Lund» και το «Café Lehmitz» μέχρι σήμερα. Να πως συνεχίζει η διευθύντρια της gallery VU’: «Οσο περνούν τα χρόνια χωρίς αμφιβολία, εξ αιτίας του βάρους της εμπειρίας του, η δουλειά του Anders σκοτεινιάζει. Οι εικόνες του παραπέμπουν σ ένα κόσμο πιο ταραγμένο, με εντάσεις, όπου ανάλαφρες καταστάσεις, καταλήγουν να γίνουν βαριές και τα χαμόγελα σπάνια. Ακόμη και οι φωτογραφίες του, με καθημερινά αντικείμενα, που θα μπορούσαν να γίνουν πηγή έμπνευσης, για την δαυλιά του δεν έχουν τίποτα το γαλήνιο. Ο Anders τόνισε την αντίθεση, την σύγκρουση…..»
Όπως εξομολογείται ο ίδιος στο video-film σε σκηνοθεσία του Σταύρου Δαγτζιδη σε παραγωγή Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης «….αυτό που κάνω είναι να φωτογραφίζω αναμνήσεις, όπου κι αν βρίσκομαι και δεν ενδιαφέρομαι γι εξωτικά μέρη….αυτός είναι ο δικός μου τρόπος. Δεν λέω ότι είναι ο καλύτερος, αλλά είναι ένας τρόπος….ίσως είναι λίγο υπερβολικός..» και συνεχίζει «δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις, όταν μεγαλώνεις και έχεις συνηθίσει να κάνεις κάτι με έναν συγκεκριμένο τρόπο……δεν έχω πολλές επιλογές, γιατί έχω συνηθίσει να φωτογραφίζω και η φωτογράφιση είναι μέρος της ταυτότητάς μου και πιθανόν να μη ξέρω να κάνω κάτι άλλο καλύτερα….»

Ο Anders Petersen διαθέτει σκοτεινό θάλαμο στην Στοκχόλμη, ενώ κινείται ακούραστα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα δίνοντας workshops.Στην Ελλάδα είναι γνωστός από τα εργαστήρια που έκανε στην Θάσο (2003), στην Καβάλα (2007), στην Θεσσαλονικη (2009).